Εσύ. Στο κατάστρωμα ενός πλοίου. Ντυμένος στα μπλε, μ’ εκείνο το υπέροχο καπέλο να στέκεται ελαφρώς στραβά στο κεφάλι σου. Ο ήλιος να σε χτυπά στο πρόσωπο και να σε ομορφαίνει.

Αίφνης, αρπάζεις ένα μικρόφωνο και σαν αρσενική εκδοχή της Αλίκης Βουγιουκλάκη (Αλίκος Βουγιουκλάκης, ας πούμε), αρχίζεις να τραγουδάς με ασυνήθιστα ψιλή φωνή που παραπέμπει σε ευνούχο «Τράβα μπρος/ Κι όσα έρθουν κι όσα πάνε/ Τράβα μπρος/ Και του κεφαλιού σου κάνε/ Τράβα μπρος και μη σε μέλλει/ Θάρρος η ζωή μας θέλει…»

Αυτό, ναι: μπορείς να το κάνεις. Γιατί έχει φτάσει η ώρα σου να υπηρετήσεις τη μαμά πατρίδα και σ’ έχουν πάρει στο ναυτικό αφού αυτό είχες επιλέξει (βοήθησε και το γεγονός πως είχες ένα δόντι πιο μεγάλο κι από τον Κυνόδοντα του Λάνθιμου). Όμως, υπάρχουν και κάποια πράγματα τα οποία, μιας και είσαι στο ναυτικό, απλά δεν πρόκειταινα τα κάνεις. Ποια είναι αυτά;

Μα φυσικά…

1) Δεν μπορείς να ισχυριστείς πως είσαι πραγματικός ναύτης: Τέτοιος είναι ο Ποπάυ κι όχι εσύ. Οι ναύτες είθισται να πηγαίνουν ταξίδια, να έχουν μια επαφή με τη θάλασσα, ν’ ανεβαίνουν σε πλοία και να ξανοίγονται στο πέλαγο.

Εσύ, από την άλλη, κατά τη διάρκεια της θητείας σου η μόνη επαφή που θα έχεις με το θαλασσινό νερό είναι όταν μετά από μια πολύ κοπιαστική μέρα (θαλαμοφύλακας 9:17 με 9:23 το πρωί και μετά εξοδούχος μέχρι να πεθάνει ο Χάρος) βάλεις το μαγιό σου και πας στην κοντινότερη παραλία για να κάνεις μπάνιο.

Πλέον, όλες οι υπηρεσίες στο ναυτικό είναι ουσιαστικά στρατού ξηράς, αλλά καλύτερες.

Εντάξει, εντάξει: απείρως καλύτερες…

2) Δεν μπορείς να πεις ότι έχεις φάει πραγματική εμπλοκή: Το μεγαλύτερο σερί που έχει καταγραφεί πότε (κι έκτοτε κοσμεί το βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες) όσον αφορά τις υπηρεσίες στο ναυτικό είναι 2 ολόκληρες- το γνωστό και ως «Κοκομπλόκο του ναυτικού αιώνα». Ο φαντάρος που έκανε αυτά τα δύο back-to-back θαλαμοφυλίκια τιμήθηκε, φυσικά, με το μετάλλιο ανδρείας, ενώ του χορηγήθηκε τιμητική άδεια επ’ αορίστου.

Αυτό είναι το «απαύγασμα» της εμπλοκής στο ναυτικό. Αν πει κάποιος, δηλαδή, σε φαντάρο αυτού του σώματος ότι «Εμένα στον Έβρο με πήγαινε 20-1» θα χρειαστεί “google translate: military edition” για να καταλάβει τι εννοεί.

Εμπλο-τι;

3) Δεν έχεις το δικαίωμα να λες ότι έκανες κανονικές σκοπιές: Όχι, εκείνο το πιστολάκι που μετά βίας είναι πιο «τρομακτικό» από το πιστολάκι για τα μαλλιά δεν πιάνεται για κανονικό όπλο. Ούτε το να βλέπεις στο λάπτοπ ταινίες στην πύλη ενόσω φυλάς, υποτίθεται, τα υδάτινα σύνορα.

Αν δεν έχεις βγει για σκοπέτο με το τίμιο G3A3 (μ’ έτος κατασκευής που παραπέμπει στη Γαλλική Επανάσταση: 1789), τις μολυβοσφραγίδες, το κράνος στο κεφάλι και το άρβυλο να βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο με τα πόδια σου, τότε δεν μπορείς να μιλάς για σκοπιά.

Από την άλλη, ουδείς μπορεί να σου απαγορεύσει να μιλάς για τα Σκόπια.

4) Δε δικαιούσαι να γκρινιάζεις για το συνεχές ξύρισμα: Είναι το αγαπημένο «παιχνίδι» όλων των γκρινιάρηδων φαντάρων- όταν τους ρωτάνε «Τι ήταν το πιο σπαστικό πράγμα στο στρατό;» δεν είναι λίγοι εκείνοι που θα πουν «Το καθημερινό ξύρισμα».

Αν έχεις πάει στο ναυτικό, ωστόσο, ούτε που σε απασχολεί το συγκεκριμένο ζήτημα. Εκεί οι φαντάροι έχουν το δικαίωμα ν’ αφήσουν μούσι- κι όχι αυτό το 2-3 ημερών, αλλά μούσι ανθρώπου των σπηλαίων που έχει παιδικό του όνειρο να γίνει παπάς.

Ποιο «Δεν παλεύεται το καθημερινό ξύρισμα;».

Τρίχες.

5) Δεν μπορεί ν’ αντιληφθείς το μεγαλείο του «φιδιάζω»: Εντάξει, όχι ότι οι άλλοι που πήγαν στρατό ξηράς είναι τίποτα βελτιωμένες εκδοχές των G.I.JOE, αλλά όσο να πεις ενίοτε το έχουν φάει το πήξιμό τους. Γι’ αυτό, μετά από καμιά αγγαρεία θέλεις, μετά από μαζεμένες υπηρεσίες θέλεις, μετά από σκηνάκια, πορεία ή βολές, ο σωστός ο Έλληνας φαντάρος βρίσκει τον τρόπο ν’ αναγάγει σ’ επιστήμη το να μην κάνεις απολύτως τίποτα και να «φιδιάσεις».

Στο ναυτικό, όμως, που οι (πραγματικές) υπηρεσίες είναι είδος υπό εξαφάνιση και που η μέρα πολλές φορές τελειώνει εκεί γύρω στις 12, πότε να προλάβεις να πιθυμήσεις λίγο αγνό, πατροπαράδοτο φίδιασμα;

Γελάνε μέχρι και οι ράθυμες οχιές…